Problem, sindirme, çözüm

Öyle bir an geliyor ki...  Zamanında küçük sorunlara yol açan, hep geri plana itilip görmemezlikten gelinmek istenen eksiklikler ve problemler bir gün karar verip adeta başkaldırıyor insanın kendisine. Hepsi birden güç birliği yapıp bir anda insanın gözünün içine giriveriyor. Ve bunlar kendi yol yordamlarını da kendileri belirliyorlar aksi gibi. Hiç olmaması gereken yerde çıkıyorlar bazen, bazen hadi yine iyi niyetli oluyorlar ama genelde hiç istenmeyecek anda istenmeyecek şekilde “selam” diyerek o anı berbat edebiliyorlar.

O anda, tüm sorunlarıyla aniden yüzleştiğinde insan... Belki de en zor anlardan biri oluyor yaşamak için. Kendini tanıyamamak ve kendine olan saygıyı sorgulamak. “Bunlar da mı varmış bende?” sorularının üzerine tüm hayatını düşünmeye başlıyor insan... Bakıyor geçmişe her ana... Çok küçük sorunlarını düşünüyor ve çok alakasız yerlerden bağlantılar kuruveriyor. “Evet vardı. Aslında hep vardı ama hep geri plana itildiler ezildiler.” Nasıl ki bir toplum içinde ezilen bir grup bir gün dayanamayıp isyan ederek devletin işlerini alt üst edip düzeni bozabilirse, insanın kendi sorunları da eğer uzun süre geri plana atılırlarsa bir gün güç birliği yapıp gün yüzüne çıkarak bütün fiziksel ve mental düzenini alt üst edebilirler. Nasıl ki ezilen kesim haklarını geri istiyorsa geri plana atılan duygular da fark edilip çözülmek isterler.

Çözüm aşaması ise bu işin belki de en kolay yanı. Asıl mesele bunları bakıp da görebilmekte... Gerçekten kökten bunları çözmek için adım atılacaksa, yüzeysel çözümler istenmiyorsa, bir kere kabul etmek çok önemli. Tabi bu arada bunları kabul ederken insan benliğine olan özsaygısını yitirme noktasına gelebiliyor. Çok ince bir çizgidir kendisi. Geçildiği takdirde... Yaşam çok zor bir hal alıverir aman diyelim. Özsaygıyı yitirmeden problemleri kabul etmek, benimsemek, bunları sindirmek... Sindirmek zor bölüm dostlar. Çünkü onlara bir kere yüz verdiniz mi. Tamam ya biz buna yüklenelim biraz hazır bizi çözmeye uğraşırken koparabildiğimiz kârdır. Yardır usta... Sindirme aşamasında insan mental olarak çok sağlam olmalı. Çünkü bu nankör problemler size sürekli neden oldukları sonuçları söyleyeceklerdir ve sizi pişmanlığa iteceklerdir. Hep pişman olmanızı isterler... Eskisi gibi gülmenizi, neşeli olmanızı istemezler. Paranoya yapmanızı isterler sizi delirmeye sürükleyebilirler. Dikkatli olmak lazım.

Sindirme aşamasını nasıl başarılı olarak tamamlayacağız? Bunu öngörmek zor aslında ancak bir şekilde anlaşılır. Mesela insan bir gün aynaya baktığında değiştiğini kendi gözleriyle görüverir. Çünkü olayın başında “hepsi benim eksik yönlerim yüzündendi” diye kendine yüklenen kişi bazı ayrımları yapma noktasına gelmiştir. Kişinin eksik yönleri, büyük ve küçük sonuçlara yol açan bu problemler, durduk yere gün yüzüne çıkmamıştır zira. Onları tetikleyen unsurlar vardır şüphesiz. Bu tetikleyen unsurları çözmek mümkün olmayabilir. Ama unsurların varlığını bilmek insanda var olan kontrol sisteminin tadilata girmesine yol açar. Bu farkındalık insanın erişebildiği en güzel nokta bile olabilir. Bu farkındalığı muhafaza etmek bu noktadan sonra bir nebze zor olabilir ancak o da bir sindirme işlemi kadar zor değildir artık.

Farkındalık daim olmaya başladığında çözümün kendiliğinden gelmeye başladığını gören insan belki de uzun zamandır aradığı, özlediği huzuru buluverir. Huzur yanında yancı olarak mutluluğu da getirir. İnsan kendisiyle barışık olur. Kendine kendisini kanıtlar.  Artık “Ezilenler” haklarını almışlardır ve “devlet” düzeni yeniden sağlanmıştır. İç savaşın eşiğinden dönülmüş, dibe vurulmuş ama çok daha yukarı çıkılmıştır.

Hayatta kritik virajlar vardır.  Bazen bu virajların sayısı fazladır insan yorulur. Bazen azdır ama ama kritik virajlar çok keskindir. Yine zorlar... Bazen kaza yapılır. Araba hurdaya çıksa da adam içinden burnu bile kanamadan çıkar ya.. Bu andan sonra “bir daha araba kullanmam tövbe” demektense “buraya bundan sonra 160 ile değil de 90 ile gireceğim” demek olayın sindirilmiş halidir. Ve çözüm de üretilmiştir...